باور نداشت زينب كبري‌ كه مادرش            رفته است وجاي خالي او در برابرش

چـادر نـمـاز فـاطـمـه لالايـي شبـش            دستان پر ز مهـر عـلـي بالش سرش

چـشمان پرستـارۀ زينب به در هنوز            يادي كند ز مادر و محسن بـرادرش

هرنيمه شب به كنج دلش روضه ميگرفت            با خاطرات كوچه و سيلي و مـادرش

وقتي دلش بهـانۀ مـادر گـرفـته است            چادر نماز مـادر خود را كند سـرش

مـادر كـبـوتـرانـه پـريـده به آسـمـان            بابا دلش گرفـتـه ز غم های همسرش